Niet mijn Bali

Ik zie het niet. De hype en de magie van Bali waar mijn fellow Indo’s het in Nederland over hebben. Eerlijk gezegd heeft het mij ook nooit echt getrokken, als iets te mooi om waar te zijn lijkt, is dat meestal ook zo, trust me I know. Ik zou zijn Bali zien, zijn geboorte eiland door de ogen van mijn ex. Hij boekte heel impulsief 3 tickets en maakte het twee weken voor vertrek uit en cancelde zijn ticket.

Ik probeerde het door andere ogen te zien, door de ogen van mijn voorouders die hier hun wortels hebben liggen. Ik begon in Ubud, niet wetende waar te zoeken boekte ik een toeristische tour. Het monkey forrest omdat mijn zoon daarnaartoe wilde, waar je tegen betaling een geforceerde selfie kon maken met een aap (niet gedaan overigens) was een leuk begin. De Tirta Empul Holy Water Temple was mijn idee want ik kon wel wat heling gebruiken na alle drama van het afgelopen half jaar. Niet wetende dat ik anderhalf uur in het water voetje voor voetje met honderden andere toeristen naar voren moest schuifelen om mijn kop onder verschillende fonteinen te douwen. Toch heb ik het gedaan, licht beschaamd omdat ik één van die toeristen was, maar hoopvol om uit het opgedane trauma te komen. En nee, natuurlijk werkte het niet, het enige wat ik eraan heb overgehouden is een Bali belly en 5 dagen mencret. Misschien was dat mijn verlossing wel. 
Of we rijstvelden wilden zien, vroeg Jaya, onze gids. Graag, zeiden wij. Mijn opa schilderde vaak sawa’s, misschien kon ik Indo dan nu echt door zijn ogen zien. Een beetje verontwaardigd betaalden we een toegangsprijs toen we aankwamen bij een ‘sawa’. Ik geloof dat mijn opa mij heel hard aan het uitlachen was vanuit het hiernamaals toen we het terrein opliepen. Het hing vol schommels waar je een foto kon maken om op je Instagram te zetten, de toeristen bekeken het rijstterras van Tagalalang door hun telefoonscherm en ja ook ik ben schoorvoetend gaan zitten op zo’n schommel. Toen Jaya vroeg of we de afdaling naar beneden wilden maken voor nog meer leuke plaatjes hebben we vriendelijk bedankt.
In de buurt van het nasiveld was een koffieplantage waar we stopten. Ze stelden me voor aan de luwak en vertelden over het schijtproces van het beestje. Dankzij zijn bijzondere spijsvertering kon ik mijn toerisme-schaamte godzijdank keihard wegspoelen met een kopi luwak voordat we weer terugkeerden naar het droge landschap van Ubud waar ons huisje stond. De dagen waren heet en loom, dus we moesten wel een beetje bezig blijven zodat we niet de hele dag naar airco snakkend in onze kamers bleven. Het raften op Ayung rivier was dan wel weer ontzettend leuk en mooi, als je de 300 treden naar beneden en weer naar boven achterwege laat. Het was er koel, het uitzicht adembenemend en ons lichaam had eindelijk weer wat beweging. De tijd ging veel te snel en het had van mij wel de hele dag mogen duren. Na een paar dagen verblijf in droog Ubud en Ogog-Ogoh en Nyepi te hebben meegemaakt, klonk een strand locatie als Seminyak hemels.

Door de ogen van mijn grootouders heb ik Ubud niet kunnen zien, misschien kon ik een kustlocatie door de ogen van mijn vrienden zien. Indo-vrienden die zeggen dat dit écht het paradijs is. Maar het was niet mijn paradijs. Ik ben denk ik te introvert voor luide Amerikaanse popnummers, vroeg-in-de-ochtend-cocktail-zuipende-zwembad-gangers en verkopers die je om de twee meter passief agressief tot aankopen willen lokken. Witte mensen in sarong en melati tatoeages, locals die voor ze buigen… Ik begin een beetje de kolonie te zien waarin mijn voorouders geleefd hebben en ik vind het niks. Ik bekijk het allemaal met plaatsvervangende schaamte en besef dat ik er deel van uitmaak en denk alleen maar, ik hoor hier niet.
Inmiddels ben ik verplaatst naar Jimbaran waar ik alle indrukken van afgelopen dagen een beetje kan laten landen, mijn zoon gaat lekker op pad met zijn vriendin en heeft gelukkig niet zo veel last van de desillusie als ik. Nog een paar dagen, een jeep- en een quadtocht te gaan en dan weer heerlijk naar huis. Bali is niet van mij, maar van mijn ex. Het Bali van nu is niet het Indië van mijn voorouders. Ik heb het door verschillende ogen proberen te zien, maar hou het bij mijn eigen perspectief. Indonesië is van hen, Indisch is toch echt Hollands.