“Het blijft toch raar dat ik hier als klein jongetje heb rondgelopen, zo uit het tropische Hollandia Haven, naar de havens van Dordrecht. Dat mijn ouders –toen nog met 4 kinderen- de overtocht hebben moeten maken van daar naar hier.” Ik ben voor de tweede keer met mijn vader in Dordrecht. Zelf ben ik al... Lees verder →

“112 alarmcentrale, met wie kan ik u doorverbinden? Politie, ambulance of brandweer?” … “Ehm, doe maar met de ambulance…” …. “Ambulancecentrale, waarmee kan ik u helpen?” “Mijn moeder heeft een overdosis genomen, ik denk dat ze een ambulance nodig heeft” “Wat heeft uw moeder genomen?” “Slaappillen, heel veel slaappillen… en alcohol” “Is uw moeder bij... Lees verder →

‘Gewoon trappen Jess, ik doe het ook!’ Ik kijk haar angstig aan en zeg ‘Mam ik kan het niet, ik vind het zo eng…’ Het warme en met veren bedekte lijf van de kip probeert zich een weg uit te ‘vogelen’ vanonder mijn blote voeten. Twee Afrikaanse mannen en een vrouw moedigen me aan het... Lees verder →

“Jess, het viel mij en een andere Indische collega op dat er vrijwel geen Indo’s in behandeling zijn bij ons. Heb jij een idee hoe dat komt?” vroeg mijn neef, die werkzaam is als psychiater. Hebben wij dan geen issues om te bespreken? Ik ken geen complexer mens dan de Indo 😉 Het ja zeggen,... Lees verder →

  En toen werd het even stil… Een tastbare stilte, een pijnlijke stilte… Joshua Timisela vroeg het nogmaals: ‘Zitten hier ook mensen van de eerste generatie in de zaal?’ Die stilte was alleszeggend, een confronterende bewustwording vulde de ruimte in het Schaffelaar Theater in Barneveld. De aanwezigen keken om zich heen, wachtend op een antwoord.... Lees verder →

Mijn kleine monjet is veertien geworden vandaag. Dat ik zelf ouder word, merk ik aan het jaarlijks toenemen van zijn leeftijd, maar god wat ben ik trots. Veertien was de leeftijd van het verliezen van mijn eigen jeugd, het versnelling proces naar volwassenheid. Omdat ik moest, niet omdat ik wilde. Negentien jaar was ik, toen... Lees verder →

  Zij, mijn moeder… Laat je niet afschrikken door het feit dat ze geen haar heeft op de foto. Want ze rockte haar kale hoofd die onvermijdelijk was, wilde ze een eerlijke kans hebben deze ziekte te overwinnen. Ik herinner mij nog dat ik haar vroeg “Mam, hoe voelt het nu voor jou om je... Lees verder →

Vandaag is ze gaan slapen… Om bij ons haar ogen niet meer open te doen Hopelijk ontwaakt zij daar, in volle glorie Waar geen pijn haar meer kan raken Waar haar door immobiliteit vergroeide lichaam Zich eens lekker uit kan rekken Armen reikend naar de hemel Rug recht, en haar benen weer kunnen strekken Haar... Lees verder →