Gevoelig was ze altijd al geweest en misschien werd het daarom allemaal wat zwaarder deze maanden.Ze absorbeerde emoties van anderen alsof het zuurstof was. Een energie slurpend vermogen dat haar uitputte na een lange dag.Want ze werkte met mensen. Mensen die hun laatste dagen doorbrengen in een verpleeghuis.Sommige kampten met verdriet van het vergankelijke, sommige… Lees verder Restschade
‘Meiti, leeft jouw moeder nog’ vraagt een 89 jarige ‘vriendin’.Vreemd dat ze daarover begint, ik zat net te denken, toen ik haar gezicht bestudeerde, hoe mijn moeder er nu uit zou hebben gezien.Zou ze net zo fel van leer trekken als deze dame, zou ze met het bereiken van zo’n leeftijd nog net zo strijdbaar… Lees verder Forever young
#ME TOO, three four five... En zo kan ik nog wel even doorgaan. Een telraam is niet afdoende en de vingers op mijn handen zijn niet toereikend om te tellen hoe vaak ik -als vrouw- mezelf ongemakkelijk heb gevoeld bij acties of uitspraken van wellustige mannen. Mijn eerste seksuele ervaring was er al een die… Lees verder Achter de eeuwige glimlach
“Het blijft toch raar dat ik hier als klein jongetje heb rondgelopen, zo uit het tropische Hollandia Haven, naar de havens van Dordrecht. Dat mijn ouders –toen nog met 4 kinderen- de overtocht hebben moeten maken van daar naar hier.” Ik ben voor de tweede keer met mijn vader in Dordrecht. Zelf ben ik al… Lees verder Nu 15 augustus dichterbij komt
“112 alarmcentrale, met wie kan ik u doorverbinden? Politie, ambulance of brandweer?” … “Ehm, doe maar met de ambulance…” …. “Ambulancecentrale, waarmee kan ik u helpen?” “Mijn moeder heeft een overdosis genomen, ik denk dat ze een ambulance nodig heeft” “Wat heeft uw moeder genomen?” “Slaappillen, heel veel slaappillen… en alcohol” “Is uw moeder bij… Lees verder Wanneer er maar één uitweg is
Ik kijk haar angstig aan en zeg ‘Mam ik kan het niet, ik vind het zo eng…’ Het warme en met veren bedekte lijf van de kip probeert zich een weg uit te ‘vogelen’ vanonder mijn blote voeten. Twee Afrikaanse mannen en een vrouw moedigen me aan het arme dier tot moes te stampen. ‘You… Lees verder Wanneer er onmacht heerst
“Jess, het viel mij en een andere Indische collega op dat er vrijwel geen Indo’s in behandeling zijn bij ons. Heb jij een idee hoe dat komt?” vroeg mijn neef, die werkzaam is als psychiater. Hebben wij dan geen issues om te bespreken? Ik ken geen complexer mens dan de Indo 😉 Het ja zeggen,… Lees verder Een Indo op het spreekuur
En toen werd het even stil… Een tastbare stilte, een pijnlijke stilte… Joshua Timisela vroeg het nogmaals: ‘Zitten hier ook mensen van de eerste generatie in de zaal?’ Die stilte was alleszeggend, een confronterende bewustwording vulde de ruimte in het Schaffelaar Theater in Barneveld. De aanwezigen keken om zich heen, wachtend op een antwoord.… Lees verder De eerste generatie
Mijn kleine monjet is veertien geworden vandaag. Dat ik zelf ouder word, merk ik aan het jaarlijks toenemen van zijn leeftijd, maar god wat ben ik trots. Veertien was de leeftijd van het verliezen van mijn eigen jeugd, het versnelling proces naar volwassenheid. Omdat ik moest, niet omdat ik wilde. Negentien jaar was ik, toen… Lees verder Kleine monjets worden groot…
Zij, mijn moeder… Laat je niet afschrikken door het feit dat ze geen haar heeft op de foto. Want ze rockte haar kale hoofd die onvermijdelijk was, wilde ze een eerlijke kans hebben deze ziekte te overwinnen. Ik herinner mij nog dat ik haar vroeg “Mam, hoe voelt het nu voor jou om je haar… Lees verder Zij, mijn moeder…
