Onze coronacrisis

‘Hey Jess ik heb je een bericht gestuurd heb je die ontvangen? In Portugal is de vaccinatiegraad 98%, weinig besmettingen en ziekenhuis opnames. Misschien moet Nederland ook wel zo streng worden even.’
Paps, belt me, ik zit net de foto’s  van zijn IC periode te bekijken op mijn laptop. Op aanraden van de arts op de IC toen heb ik een aantal dingen vastgelegd. Op dat moment leek het luguber maar nu ben ik blij dat ik het heb. Want je vergeet. Een mens is geneigd om nare ervaringen te vergeten. Zelfbehoud. Maar de aanblik van de foto’s vertellen mij dat het toch echt gebeurd is. En soms lijkt het net alsof we met zijn allen in een slechte film hebben gezeten. Na de aftiteling gaan de acteurs weer hun eigen gang. ‘Ik ga de volgende keer proberen hard te lopen op de loopband in de sportschool’ zegt paps. Hij loopt sinds twee weken zonder brace om zijn been. De fysiotherapeut raadt het hem af, maar paps is eigenwijs, wat dat betreft is er niets veranderd.
Dit was voor ons real life. Het was geen fictie, niemand die ons vertelde: het is maar een film, dit bestaat niet écht. Soms heb ik daar nog moeite mee, de situatie was gewoon bizar en onwerkelijk.
Sinds een week of drie is zijn revalidatieproces beëindigd. Zijn dagelijkse uitstapjes naar het ziekenhuis om opnieuw te leren lopen, zijn zelfredzaamheid te vergroten en om weer normaal te functioneren, zijn voorbij. Hij doet het weer op eigen kracht.

Eind maart 2021 zijn zowel mijn vader als ik besmet geweest met het coronavirus, gewoon in huislijke sfeer. Het was op een zaterdag, mijn vader kwam bij mij eten, een neefje en zijn nieuwe vriend kwamen langs. Elleboog ter begroeting en genieten van een gerecht dat ik voorschotelde, al weet ik weet niet meer wat. We hebben gekletst, gegeten, al met al duurde onze ontmoeting twee uurtjes.
De volgende maandag belde mijn neef, zijn vriend bleek positief. Drie dagen later werden mijn vader en ik ook positief getest op het virus. We gingen beide in quarantaine en onderhielden dagelijks telefonisch contact. We hadden inmiddels wat klachten ontwikkeld, ik grieperig en vooral extreme vermoeidheid, mijn vader zei dat hij zich belabberd voelde maar dat het te doen was. Gek genoeg bleef mijn zoon negatief. Hij is die week zelfs nog naar mijn vader gegaan om hot-colderex en tijgerbalsem te brengen. Zondag 4 april vierde mijn zoon zijn 18^e verjaardag. Mijn neefjes kwamen langs in de achtertuin om hem op afstand hem toch een fijne verjaardag te wensen. Dinsdag 6 april belde ik mijn vader. ‘Hoe gaat t paps?’ vroeg ik. ‘Goed’ zei hij, ‘maar ik ben vanmorgen wel vier keer gevallen.’
Ik zei: bel de dokter pa, dit is niet goed. ‘Ja ik bel straks wel’ sprak de eigenwijze vent.
Ik heb toen zijn huisarts gebeld, en die beloofde gelijk langs te komen. Een half uur later belde mijn paps, ze zouden een ambulance sturen, want het ging erg slecht.
Dat ik zelf ook in quarantaine zat door het virus, belemmerde mij om naar het ziekenhuis te gaan. Twee uur later kreeg ik een telefoontje van de IC afdeling. ‘Spreek ik met de dochter van Bob Anthonio? Je krijgt zo je vader aan de telefoon, we gaan hem in slaap brengen en intuberen want zijn situatie is dermate slecht dat hij hulp nodig heeft met ademen.’

Daar zit je dan, op de trap naar de tweede verdieping van je huis, met je vader aan de telefoon die misschien wel zijn laatste woorden kan zeggen via de telefoon.
Wat zeg je op zo’n moment? ‘Paps, alles komt goed, ik hou van je. Je gaat zo slapen maar ik zie je snel wanneer je weer wakker wordt.’ De onmacht die uitgaat van zo’n moment is niet te beschrijven. “Het is gewoon iets dat gebeurt” zei hij, zijn lot accepterende, verward door een extreem zuurstofgebrek.
En that was it. Hij werd in slaap gebracht en ik heb hem niet meer wakker kunnen zien. De volgende dag heb ik de GGD gebeld, gezegd dat ik klachtenvrij was zodat ik hem op kon zoeken in het ziekenhuis. Ingepakt in een marsmannetjes-uniform betrad ik zijn kamer op de IC. Beademingsbuis in zijn keel, infusen in zijn nek en doctoren die mij meelevend aankeken. Daar lag mijn vader. De man die elke dag vol trots een screenshot stuurde van zijn stappenteller: nooit minder dan 10.000 stappen. Een man van 68 die niet rookte en niet dronk en zover wij weten geen onderliggend lijden had. Hij nam een andere afslag. Uiteindelijk vijf weken IC in Amsterdam, vier weken verpleegafdeling in Almere, en vijf weken revalideren in Hilversum.
Hij heeft belachelijk veel trots moeten overwinnen. Na een IC periode begin je je leven weer van voor af aan. Van poepen in luiers tot opnieuw leren lopen. Stapje voor stapje wordt hij weer de oude.

En nu gaan we opnieuw een lockdown in. Mijn paps hamert op vaccinatie, hij wil niet dat mensen hetzelfde overkomt. Wat wij hebben meegemaakt wens je niemand toe. Ik beleef het trauma de laatste tijd veel vaker opnieuw. Want het is bizar om een geliefde op die manier te zien. Vaccinatie beschermt niet 100%, dat weten we. Maar het behoedt je misschien voor een IC opname. Mijn paps viel in een risicocategorie door zijn leeftijd, maar een jongen van 28 die op dezelfde IC lag als hij, overleefde het niet. Daar voelde mijn paps zich schuldig over. Waarom hij wel en hij niet.
Natuurlijke selectie kijkt niet naar wie goed doet of wie goed is. Als ik iets heb geleerd van de hele coronacrisis is dat het gewoon random is. Het virus kijkt niet naar status, afkomst of leeftijd. Het is zoals het is. Het kan iedereen overkomen. De wereld heeft een reset nodig.
Aan het begin van de eerste lockdown, toen iedereen thuis moest blijven maar ik een essentieel beroep had (werken in de zorg), reed ik over de A6  met vrijwel geen verkeer op de weg. De lucht was blauwer, de mist van uitlaatgassen was verdwenen en de wereld leek op de Droomvlucht van de Efteling. Ik denk dat moeder aarde ons iets wil zeggen: wees lief voor mij, dan ben ik ook lief voor jou. En zolang wij haar continue hints negeren, blijven we dit soort crisissen tegenkomen.