Fijne jaarwisseling

‘Fijne jaarwisseling’ roept een somber kijkende barkeeper me toe. Laura en ik hebben net afgerekend bij een Mexicaans restaurant. We hadden hier om vijf uur afgesproken, vroeger dan ik gewend ben om uiteten te gaan, maar de boel gaat al om acht uur op slot. Ik heb haar al een lange tijd niet gezien en ik kijk er naar uit. Als er een altijd vrolijk en optimistisch is, is zij het wel. Dat had ik even nodig die avond. Terwijl we aan het afrekenen zijn, zijn Rutte en de Jonge tien minuten bezig met hun persconferentie. Lau en ik banen ons een weg langs de wachtende menigte die ook wil proeven van wat hoogstwaarschijnlijk de laatste avond is waarop ze kan genieten van het lekkere eten, de altijd vrolijke eigenaresse en de zorgeloze sfeer. Wat Rutte en de Jonge te vertellen hebben is allang uitgelekt. Nederland gaat om vijf uur op slot. ‘Tafel 206 is vrij’, hoor ik een serveerster zeggen. Het volgende stel schuift aan de tafel waar wij zojuist zaten. Geniet maar, het is niet te voorspellen hoe lang deze lockdown nu weer gaat duren.
Het avondeten moet voorlopig toch echt van eigen hand komen. Of thuisbezorgd. De vier muren van mijn huis waar ik het afgelopen anderhalf jaar tegenaan gekeken heb, worden opnieuw een saaie realiteit.
We verlaten het bomvolle restaurant met een dubbel gevoel Lau en ik, met twee Desperado’s to go in ons hand. We hebben een fijne avond gehad, al onze drama -naast de fajita’s- op tafel gegooid en er hard om gelachen. Maar kasian voor het personeel dat ze alwéér hun deuren moeten sluiten.
Buiten onder het verwarmde afdakje, beschut tegen de stromende regen, roken we een sigaret en drinken we nog een laatste biertje dat de naam van onze gemoedstoestand draagt. Na een paar minuten komt er een man bij staan die ook zijn nicotineverslaving moet bevredigen. ‘Wat een klotezooi allemaal hè’ zegt hij. ‘Ik ben in ieder geval blij dat ik volgende week mijn beroep nog mag uitoefenen.’ ‘Wat doe je dan” vraagt Lau. ‘Ik ben leraar op het MBO’, grijst -ie. Oké, verkeerd ingeschat, denk ik. Met zijn kale kop en kisten aan zijn voeten dacht ik dat het een man was die was blijven hangen in het gabbertijdperk. My bad. ‘Ik heb vroeger altijd in de marketing en communicatie gewerkt en kwam daar vaak van die eikels tegen waar ik aardig tegen moest doen terwijl ik daar echt geen zin in had’ vervolgt hij. ‘Nu geeft ik kids les in marketing, veel leuker! Doen jullie ook iets waar je gelukkig van wordt? Dat is namelijk heel belangrijk, zeker nu’ zegt hij.
Dat doen we, Lau en ik, dat in ieder geval wel.
De afgelopen weken was ik het nut van alles een beetje kwijtgeraakt. De wereld werd opnieuw, een beetje gek. Overal waar ik keek slecht nieuws. Dramatische pushmeldingen op mijn telefoon van nieuwssites, besmettingen in mijn omgeving, het opnieuw thuiswerken en proberen te daten op mijn leeftijd, is op zijn zachts gezegd allemaal teleurstellend. Zijn vraag ‘ of ik doe wat mij gelukkig maakt’ zette mijn onbezonnen gedachtestroom weer een beetje in perspectief, ik heb geen moer te klagen eigenlijk. Ik ben vanavond hier met Lau, ik ga zo terug naar mijn eigen huis en naar mijn zoon en na het weekend mag ik weer aan het werk gaan als schrijver, iets dat ik altijd ambieerde. I’m good. ‘Fijne jaarwisseling’ de woorden van de barkeeper laten mij niet los. Het was verdorie 26 november. Hij beleeft voorlopig zijn laatste avond in het uitoefenen van waar hij gelukkig van wordt. En de wereld wordt opnieuw, een beetje gek.